W przypadku psychodynamicznego modelu depresji uważało obędzie się, że posiada ona swoje źródła w jednym z nierozwiązanych przeszłych konfliktów. Pierwszego tego rodzaju hipotezy wyciągane były na początku wieku dwudziestego między innymi przez Freuda. Uważał on, że przyczyną depresji będzie skierowanie całej posiadanej agresji do wnętrza siebie, w efekcie czego dochodziło będzie do oskarżania samego siebie, obniżenia samooceny, a w sytuacjach najdrastyczniejszych nawet do samobójstwa. Osoba depresyjna w okresie dzieciństwa skierowała swoją miłość na kogoś innego i doznała rozczarowania. W efekcie będzie identyfikowała się z utraconym obiektem oraz niejako włączała go w obszar swojego własnego ja. Złość odczuwana pierwotnie wobec utraconego obiektu wkrótce skierowana zostaje na samego siebie. Oczywiście jest to tylko jednak z hipotez, powstawała ich jednak o wiele więcej. Część z nich akcentowała będzie istnienie poszczególnych i dokładnie określonych typów osobowości depresyjnej, które będą kształtowały się już na początku życia, w dzieciństwie. Typy te najogólniej mówiąc charakteryzowały będą się nadmiernym poleganiem na zewnętrznych źródłach samooceny, czyli innych osobach. Teorie te posiadają wielu sprzymierzeńców, jednak także i wrogów, którzy będą wyznawcami innych modeli powstawania depresji, między innymi modelu biologicznego, czy też poznawczo-behawioralnego, gdzie wszędzie podawane są i naświetlane inne z aspektów, które mogą odgrywać kluczową role przy formowaniu się depresji.
